Die geskiedenis van taalwetenskap

In die antieke beskawing was taalwetenskaplike studies oorspronklik aangedryf deur die korrekte beskrywing van klassieke liturgiese taal, veral die van Sanskritgrammatika deur Pāṇini (4de eeu v.C.), of deur die ontwikkeling van logika en retoriek onder die antieke Grieke. Beginnende rondom die 4 de eeu v.C. het China ook sy eie grammatikale tradisies ontwikkel en Arabiese en Hebreeuse grammatika ontwikkel gedurende die Middeleeue.

Moderne taalkunde maak sy opwagting in die 18de eeu, en bereik die "goue era van filologie" in die 19de eeu. Die eerste helfte van die 20ste eeu is gekenmerk deur die strukturalistiese skool, gebaseer op die werk van Ferdinand de Saussure in Europa en Edward Sapir en Leonard Bloomfield in die Verenigde State. Die 1960's is bekend vir die opkoms van verskeie nuwe velde in taalkunde, soos Noam Chomsky se generatiewe grammatika, William Labov se sosiolinguistiek, Michael Halliday se sistemiese funksionele taalkunde en ook moderne psigolinguistiek.

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.